داستان جالب اولین سیم‌کارت فروخته‌شده در ایران
در سال ۱۳۷۳، نخستین سیم‌کارت‌های کشور با پیش‌شماره ۰۹۱۲ نه به مردم، بلکه به جمعی از اعضای نهاد ریاست‌جمهوری اختصاص یافت. در آن زمان، هنوز شبکه تلفن همراه برای استفاده عمومی راه‌اندازی نشده بود و پوشش این فناوری تنها بخش‌هایی از تهران را دربر می‌گرفت. یک سال پیش از آن، در تیرماه ۱۳۷۲، ثبت‌نام عمومی برای دریافت سیم‌کارت آغاز شد. روزنامه‌های سراسری با تیترهایی چون «فراخوان ثبت‌نام شبکه تلفن همراه»، مردم را با پدیده‌ای نو به نام تلفن همراه و سیم‌کارت آشنا کردند. در آن دوران، سیم‌کارت کالایی گران‌قیمت و لوکس به شمار می‌رفت و تنها مدیران، بازرگانان و مقامات توانایی خرید آن را داشتند. اما همین گام‌های نخست، طی کمتر از سه دهه، تلفن همراه را از ابزاری تجملی به یکی از ضروری‌ترین وسایل زندگی روزمره تبدیل کرد. در سال ۱۳۷۳ شرکت همراه اول ، چهار سیم‌کارت با سیم کارت ۰۹۱۲ را به چند نفر از اعضای نهاد ریاست‌جمهوری تحویل داد. واقعیت این است که هیچ‌گاه نام رسمی آن‌ها اعلام نشد و هنوز هم جزئیات آن در ابهام مانده است. شاید بپرسید چرا این سیم‌کارت‌ها به مردم عادی فروخته نشدند؟ دلیل ساده است؛ هدف از این واگذاری، فروش تجاری نبود، بلکه آزمایش شبکه و ارزیابی کیفیت تجهیزات تازه وارد شده بود. در آن زمان موبایل و سیم‌کارت، کالایی لوکس بودند که در دسترس همه قرار نداشتند؛ اما همین چهار سیم‌کارت محدود، آغازگر عصری شدند که امروز زندگی بدون تلفن همراه در آن تقریباً غیرممکن است. در سال ۱۳۷۳، خرید سیم‌کارت در ایران چیزی شبیه به یک رویای دست نیافتنی بود. قیمت سیم‌کارت به همراه تلفن همراه حدود ششصد هزار تومان تعیین شده بود؛ رقمی که در آن زمان معادل چندین ماه حقوق یک کارمند دولت به حساب می‌آمد. حالا تصور کنید چند نفر از مردم عادی توان پرداخت چنین مبلغی را داشتند؟ تقریبا هیچ‌کس. شرکت مخابرات برای تشویق مردم به ثبت‌نام، تبلیغاتی در روزنامه‌ها منتشر کرد و حتی به کارکنان شرکت پست که افراد را برای خرید ترغیب می‌کردند پاداش پنج‌هزار تومانی می‌داد. در واقع، سیم‌کارت و گوشی تلفن در آن زمان فقط به صورت «بسته کامل» فروخته می‌شد و مشتری نمی‌توانست سیم‌کارت را جداگانه تهیه کند. منبع : سایت خرید و فروش سیم کارت رندباز
اولین سیم کارت ایران؛ چگونه و برای چه کسی بود ؟قیمت و شرایط خرید اولین سیم‌کارت‌ها در سال ۱۳۷۳